فوتبال آسیا داور لایق خود را شناخت
دانیال فدایی
چنان سوت زد که هم این طرف میدان و هم آن طرف میدان خشنود باشند. به قدری با صلابت بود که فینال مسابقات را به او بسپارند و «فغانی» هم به درستی هر چه تمام تر در سوت خود دمید.
این مطلب، نوشتاری است جهت یادآوری برای گم نشدن تلاش مردانی که اغلب تنها هستند و دیده نمی شوند و یا اگر هم به چشم بیایند از سر گلایه است و انتقاد!
نه سکویی دارند و نه سکوگردانی که به نفع شان شعار بدهد یا تشویق شوند! هر چه هست نقد است، اتهام است و قدرنشناسی و... آری درست حدس زدید. مطلب امروز به داوران ایرانی اختصاص دارد. به «علیرضا فغانی» که نماینده همه آن ها است. مردی که در جام ملت های 2015 آسیا همه را شرمنده کرد.
چنان سوت زد که هم این طرف میدان و هم آن طرف میدان خشنود باشند. به قدری با صلابت بود که فینال مسابقات را به او بسپارند و «فغانی» هم به درستی هر چه تمام تر در سوت خود دمید.
ارزش کار این داور 36 ساله کاشمری وقتی دو چندان می شود که یک چنین اتفاقی برای اولین بار در تاریخ فوتبال ایران می افتد. البته پیش از او «محمد فنایی» به عنوان کمک داور در فینال جام جهانی 1994 آمریکا و بازی بین تیم های برزیل و ایتالیا حضور داشت؛ اما جام ملت ها... تا به حال سابقه نداشت. حالا این پرسش به وجود می آید؛ چرا برخی از داوران خوب ایرانی در عرصه های داخلی عملکرد خوبی ندارند؛ ولی در میادین بین المللی جزء بهترین ها هستند؟ شاید برخی ناملایمات با داوران کشورمان باعث شده تا چنین اتفاقی بیفتد!
امثال فغانی، ترکی و حتی مظفری زاده که قید داوری را برای همیشه زد، می توانند به مراتب در لیگ برتر هم قضاوت بهتری داشته باشند منتهای مراتب چنین اجازه ای از آنان سلب شده است!
به هر روی امسال را باید سال «فغانی» و داوری نامید. داوری که نشان داد حداقل از سطح فوتبال ایران بالاتر است. نیست؟!
