تبریک به وزارت ورزش و منتقدان
گل كاري حميد درخشان روي تپه هاي فوتبال ايران همچنان ادامه دارد. او جمعه شب در ورزشگاه آزادي به ملوان هم باخت تا پنجمين شكست پياپي سرخپوشان در مسابقات رسمي رقم بخورد. مخالفان علي دايي يك نيم فصل به او خنديدند كه چرا در خانه حريف به ملوان باخته و تنها پيروزي فصل اين تيم شمالي را رقم زده است، اما تيمي كه در انزلي با گل آفسايد پرسپوليس را برد، در تهران براي پيروزي مقابل شاگردان درخشان حتي به دروازه بان هم نيازي نداشت! درخشان در روزي باخت كه تنها 5 هزار تماشاگر در ورزشگاه آزادي حضور داشتند؛ همان استاديومي كه حميدخان در همه اين سال ها خالي بودنش را به بي كفايتي مربيان پرسپوليس ربط داده بود. او با تركيبي باخت كه چهار مهره اصلي اش خريد مستقيم خودش در فصل نقل وانتقالات بوده اند؛ ارنجي كه چيده شدنش به قيمت نيمكت نشيني محمد عباس زاده، هادي نوروزي و مهدي دغاغله تمام شد. حقيقت آن است كه نفرات موجود در ليست پرسپوليس هرگز ضعيف نبوده اند؛ نه ابتداي فصل و نه حالا كه صدها هزار دلار خرج خريد بازیکنان جديد شده است. پرسپوليس دست كم در مقايسه با تيم هايي كه از سرخپوشان امتياز گرفته اند، بضاعت كمتري نداشت؛ نه از ملوان قعرنشين، نه از فولادي كه يك پادگان سرباز داده و نه از نفت تهران و گسترش فولاد و سايپا و نفت مسجد سليمان... آنچه اما پرسپوليس دارد و ديگران ندارند، بهانه جوترين مربي دنياست؛ كسي كه مي تواند چپ و راست توي سر بازيكنانش بكوبد و براي آنكه حتي سر سوزني از گناه ناكامي به گردن خودش نباشد، عالم و آدم را مقصر بخواند.
حميد درخشان را تا صبح مي شود نقد كرد. او اگر چه بعد از بازي با ملوان سرانجام «خجالت» كشيد و در كنفرانس مطبوعاتي حاضر نشد، اما كماكان مي تواند به شكل غيابي به چالش كشيده شود. اين همه اما دردي از دردهاي پرسپوليس را تسكين نخواهد داد. شايد ضروري تر باشد كه سراغ ريشه ها برويم و به نقد ساختار بپردازيم؛ ساختاري كه اجازه مي دهد در حق مربي نايب قهرمان ليگ كارشكني صورت بگيرد و او در سريع ترين اخراج تاريخ باشگاه پرسپوليس، در پايان هفته هفتم به قربانگاه برود. حميد درخشان دو هفته قبل از اينكه پرسپوليس را بگيرد، به عنوان يكي از سه گزينه هدايت آلومينيوم هرمزگان راهي بندرعباس شد، اما رقابت بر سر نيمكت اين تيم را به مجيد نامجو مطلق باخت. طبيعي است كه در چنين شرايطي او سرمربيگري پرسپوليس را روي تخم چشمش بگذارد و براي رسيدن به آنچه رويايش را داشته، اشك علي دايي را هم در بياورد. اينجا بايد سراغ مديراني رفت كه چنين موقعيتي را به وي بخشيدند؛ يكي مثل حميدرضا سياسي كه حالا سومين ماه حبسش را در اوين مي گذراند يا يكي مثل اميررضا خادم كه اصلا معلوم نيست كجا هست و چه مي كند؟
بخشي از اين ساختار اما، خود هواداران و رسانه ها هستند؛ آنها كه خواسته يا ناخواسته فرش قرمز را زير پاي مديران فرصت طلب پهن كردند و آب به آسياب شان ريختند. حالا وقت يادآوري همه آن اراده هايي است كه فقط نبودن علي دايي در پرسپوليس را هدف گرفته بودند و اصلا فرقي براي شان نمي كرد چه بر سر اين تيم خواهد آمد؟ جلد روزنامه ها را در هفت هفته ابتدايي فصل مرور كنيد و ببينيد چه بر سر دايي آوردند. حالا بايد به آنها تبريك گفت. مهم نيست كه تيم دوم فصل گذشته حالا روي پله دهم ايستاده و حتي خطر سقوط را حس مي كند، مهم نيست كه ستاره «كاشته زن» پرسپوليس دلار گرفته كه پنالتي اش را جلوي هافبك تيم حريف خراب كند، مهم نيست كه سوشا مكاني به عنوان «سرمايه ايراني» در باشگاه باقي مانده تا تتمه حيثيت تيم را ببرد، مهم نيست كه رضا خالقي فر 10 تا 90 دقيقه است كه فقط جاي يك بازيكن مفید را در تركيب پرسپوليس اشغال كرده... هيچكدام اينها اهميتي ندارد، مهم فقط همين است كه علي دايي روي نيمكت پرسپوليس نيست؛ كسي كه ما از او خوش مان نمي آمد، كسي كه جناب وزير و اعوان و انصارش زياد از تماشاي او لذت نمي بردند. مرسي از پرسپوليسي هاي اصيل كه از اين تيم «سوژه خنده» ساخته اند. فقط خوبه كه دايي نيست، همين خوبه...!
