با وجود گسترش فوتبال در قاره آسیا، فوتبال در این قاره بین چند کشور قدرتمند تقسیم می‌شود که همواره حرف نخست را در میدان‌های فوتبالی زده‌اند. کره‌جنوبی، ژاپن، استرالیا، ایران و عربستان همواره جزو کشورهایی بودند که راهی جام جهانی شدند و در رنکینگ فوتبال آسیا هم این پنج تیم در صدر جدول قرار دارند و تقریبا سطح فوتبال این کشورها بالاتر از سایر کشورهای دیگر آسیاست و اخیر کشورهایی مانند امارات، ازبکستان، قطر و ... سعی در کاهش این اختلاف داشته‌اند و شاید در آینده‌ای نزدیک این فاصله را از بین ببرند.

با وجود اهمیت قدرت فوتبالی هر کشوری، میزان نفوذ و قدرت دیپلماسی این کشورها در گرفتن امتیازات و فراهم کردن شرایط مناسب اهمیت پیدا می‌کند و تقریبا تمام کشورهای صاحب سبک توانسته‌اند با افزایش نفوذ خود در لایه‌های مدیریتی و تصمیم‌گیر، قدرت‌نمایی کنند. البته میزان نفوذ کشورهای آسیایی در بخش دیپلماسی تا حدودی عجیب است و نفوذ کشورهایی مانند مالزی، امارات، قطر و ... به مراتب بیشتر از کشوری مانند ایران است که در سال 2016 بیشترین مقام‌ها در تمام رده‌های مردان آسیا را کسب کرد.

شاید یکی از دلایل ضعف ایران در این بخش به غیبت نمایندگان ایران در دهه هشتاد در کنفدراسیون فوتبال آسیا باز می‌گردد اما جرقه‌ای زده شد و علی کفاشیان توانست با اضافه شدن منطقه مرکز آسیا و جدا شدن ایران از غرب آسیا، به عنوان تنها کشور صاحب سبک، کرسی نایب رییسی کنفدراسیون فوتبال آسیا را به دست آورد و عملا به همراه چهار نفر دیگر، فرد دوم فوتبال آسیا لقب بگیرد. علاوه بر این کفاشیان، رییس کمیته فوتسال آسیا هم برگزیده شد تا کنار علی تارقلی‌زاده، رییس دپارتمان فوتسال آسیا بتواند از نظر دیپلماسی هم امتیازاتی را برای ایران در این کمیته به دست آورند.

حضور کفاشیان و تارقلی‌زاده در این کمیته اما تاکنون نتیجه عکس به دنبال داشته است. در حالی که فدراسیون فوتبال ایران همواره در بخش برترین‌های آسیا، به واسطه درخشش در فوتسال جوایزی را کسب می‌کرد، امسال به دلیل خروج این رشته از بخش جوایز، ایران امسال جایزه‌ای را کسب نخواهد کرد تا همه چیز برعکس پیش برود.

تارقلی‌زاده اخیرا در گفت‌وگویی با ایسنا به طرز عجیبی در مورد عدم حضور نمایندگان فوتبال ایران در لیست نهایی کنفدراسیون آسیا برای معرفی ترین‌های 2016 واکنش نشان داده و این لیست را منصفانه خوانده است. تارقلی‌زاده که یک ایرانی عضو کمیته فوتسال کنفدراسیون آسیاست چگونه ممکن است که بدون هماهنگی با رییس این کمیته (علی کفاشیان) چنین موضع‌گیری را اتخاذ کرده باشد.

دو ایرانی در یک کمیته نتوانسته‌اند یا نخواسته‌اند در انتخاب ترین‌های آسیا به تیم اول آسیا نیم‌نگاهی داشته باشند.

پرسش این است که تارقلی‌زاده چرا و با چه سیاستگذاری از تصمیمات اتخاذ شده در کمیته فوتسال کنفدراسیون برای عدم معرفی نمایندگانی از ایران در این لیست دفاع می‌کند؟ آیا این موضع‌گیری هماهنگ‌شده با رییس کمیته نبوده است؟ آیا سیاست‌های کمیته فوتسال AFC - که حتما نقش رییسش در جهت‌گیری آن بی‌تاثیر نیست - با هدف تامین منافع ایران و دیدن واقعیت‌های فوتسال و فوتبال آسیا اجرایی می‌شود؟

چرا کفاشیان در این کمیته نتوانسته از حق مسلم فوتسال ایران دفاع کند؟ آیا او نمی‌خواهد با فضا دادن ناحق به سایر کشورها و اعراب رانت حضورش در کنفدراسیون آسیا و صحنه بین‌المللی فوتبال را پررنگ کند؟ یادمان نرفته است که در انتخابات فیفا نیز علی‌رغم مخالفت‌های داخلی، کفاشیان اصرار به رای دادن به شیخ سلمان بحرینی داشت. آیا این مواضع که خلاف بودن آن با منافع ایرانی ثابت شده به خاطر فوتبال ایران است یا تامین منافع فردی؟ 

شاید در قوانین بین‌المللی این‌طور عنوان شده باشد که افراد با جایگاه بین‌المللی نباید به فکر منافع ملی خود باشند اما در عمل می‌توان به نقش بالای میشل پلاتینی، رییس سابق یوفا و محمد بن همام قطری، رییس سابق AFC در گرفتن میزبانی جام‌ ملت‌های اروپا و آسیا برای کشورهای‌شان اشاره کرد نقشی که حداقل درباره مشکلات لاینحل فوتبال ایران با آسیا تاکنون هیچ اثری از کفاشیان در حل آنها دیده نشده است.

به وضوح علی کفاشیان علاقه بسیاری به کسب کرسی های بین‌اللمی دارد اما همانطور که پیش از این هم نشان داده، در مقابله با مشکلات و سختی‌ها راحت‌ترین راه را انتخاب می‌کند و او کمتر برای دفاع از منافع ملی ورود می‌کند و عملکرد او بیشتر به نفع کشورهایی عربی بوده تا ایران، چرا که انفعال او در دفاع از ایران، خواسته کشورهای عربی است. امید است که فدراسیون فوتبال با بررسی همه این جوانب اشتباه بزرگ دیگری در موضوع معرفی نماینده AFC در شورای فیفا را مرتکب نشود.