همایش مربیان فوتبال ایران در حالی برگزار شد که محوریت صحبت های حاضران در آن انتقاد از مربیان خارجی بود. هرچند که عادل فردوسی پور در این میان جنس صحبت هایش متفاوت تر از سایرین بود.
همایش آسیب شناسی مربی گری فوتبال ایران در سالن همایش های شهرداری منطقه 9 با حضور جمعی از مربیان، مدیران و روسای هیات فوتبال های شهرستان ها برگزار شد. از حاضران سرشناس این مراسم می توان به مسعود رضاییان، شجیع، ناصر ابراهیمی، منصور ابراهیم زاده، عزیز محمدی، مجید جلالی، پرویز مظلومی، ناصر فریاد شیران، محمود یاوری، حسین فرکی، بیژن ذوالفقارنسب، کرمانی مقدم، طباطبایی، عادل فردوسی پور و محمود گودرزی وزیر ورزش اشاره کرد.
محوریت کلی سخنرانان این جلسه انتقاد از حضور مربیان خارجی در فوتبال ایران، تاکید بر خصوصی سازی باشگاه ها و بها دادن به مربیان داخلی بود که به تناوب بسیاری از سخنرانان درباره آن ها صحبت کردند و در این میان تنها عادل فردوسی پور بود که با نگاهی تقریبا انتقادی سعی کرد رویه ای متفاوت از دیگر حاضران و سخنرانان داشته باشد.
در ابتدای این همایش مسعود رضاییان و شجیع به صحبت پرداختند و در ادامه این مجید جلالی بود که با ارائه تحقیقی درباره حضور مربیان خارجی و عملکرد آن ها، به همراه تغییر و تحولات باشگاه ها در بخش مربیان، به بیان دیدگاه هایش پرداخت.
عزیزمحمدی، ابراهیم زاده و ابراهیمی از دیگر سخنرانان این همایش بودند که به شدت انتقاداتی را علیه مربیان خارجی مطرح کردند که در این میان ابراهیم زاده کمی ملایم تر عمل کرد اما دو نفر دیگر به شدت علیه مربیان خارجی موضع گرفتند.
بعد از مجید جلالی، وزیر ورزش و جوانان با ارائه یک پاورپوینت سعی کرد به صورت آکادمیک نظراتش را در قالب نظریات جامعه شناسی ورزشی مطرح کند.
بیژن ذوالفقارنسب در سخنانش سعی کرد تا راه حلی را برای حل مشکلات فعلی مربیان ایرانی ارائه دهد که یکی از آن ها ارائه مجوز از سوی فدراسیون و وزارت ورزش به کانون مربیان بود تا آن ها بتوانند کلاس های توجیهی مربی گری را 4 بار در سال برگزار کنند.
اما داغ ترین بخش این همایش بعد از صحبت های وزیر که ظاهرا با استقبال حاضران همراه بود، صحبت های عادل فردوسی پور بود. او بر خلاف سایر سخنرانان صحبت هایش را با دفاع منطقی از مربی خارجی آغاز کرد و گفت: انگ هایی مثل چشم رنگی ها یا اجنبی پرست ها صحبت های جالبی نیستند. به شخصه همیشه حامی مربیان ایرانی بوده ام و قطعا از موفقیت مربی ایران هم خوشحال می شوم و هم بابت آن افتخار می کنم اما نباید با برچسب زنی به مربیان خارجی، عملکرد آن ها را زیر سوال برد. از نظر من مربی چه داخلی باشد و چه خارجی، هم می تواند خوب باشد و هم می تواند بد باشد. این مسئله به میزان موفقیت آن مربی ارتباط دارد.
او در ادامه صحبت هایش با اشاره به انگلیس و آلمان به عنوان بزرگ ترین کشورهای تولید کننده مربی که به سخت گیری بیش از حد در ارائه مدارک مربی گری مشهورند، گفت: طبق آمارها در حال حاضر تنها 9 تیم آلمانی سرمربی بومی دارند و این عدد در انگلستان 5 است. آیا آنجا هم چنین واکنش هایی به حضور مربیان خارجی صورت می گیرد؟
فردوسی پور در ادامه صحبت هایش با اشاره به مربیان موفق و ناموفق داخلی و خارجی بیان کرد: قطعا مربیان خارجی موفقی در ایران بوده اند که باید از آن ها یاد کنیم و مربیان ناموفقی چون وینگادا هم بوده اند که جای هیچ توجیهی را باقی نمی گذارند.
مجری برنامه 90 در حالی که در حال نام بردن مربیان موفق و ناموفق بود وقتی به مربیان داخلی رسید ترجیح داد به مربیان ناموفق اشاره نکند و گفت: برخی از این مربیان را همه تان می شناسید و آن ها به پایداری در تیم داشتن در لیگ مشهور هستند. مسائلی مثل دلالی کمی آن ها را روشن می کند.
وی در بخش دیگری از صحبت هایش با انتقاد از اینکه چرا مربیان ایرانی در خارج از ایران نمی توانند مربی گری کنند بیان کرد: یکی از پرسش های اصلی این است که چرا ما مربی ایرانی در خارج از ایران نمی بینیم. مثلا در کشوری مثل کویت، یک مربی ایرانی حضور ندارد که آنجا کار کند. دلیل این امر خیلی واضح است. مربیان ایرانی زبان بلد نیستند و علم کافی هم ندارند.
فردوسی پور با غیر قابل قبول دانستن رده بندی مربیان ایرانی که به تازگی منتشر شده است، عنوان کرد: اخیرا رده بندی مربیان داخلی اعلام شده که برای من غیر قابل باور است. مگر می شود باور کرد وینگو بگوویچ سرمربی یک تیم دسته یکی بالاتر از علیرضا منصوریان قرار بگیرد. اصلا مقایسه مربیان لیگ یکی با مربیان لیگ برتری اشتباه است.
مجری برنامه 90 در پایان صحبت هایش با اشاره به اینکه تقریبا اکثریت قابل توجهی از مربیان لیگ برتری در این همایش حاضر نبودند، گفت: من از همفکری همیشه استقبال کرده ام اما آیا واقعا مربیان ایرانی با خودشان هم همفکری می کنند. در همین همایش من فقط دو نفر را دیدم که در لیگ برتر تیم دارند و این نشان دهنده مشکلات زیادی است.
بخش پایانی این همایش با صحبت های محمود یاوری، بهمن فروتن و حسین فرکی همراه بود. محمود یاوری در صحبت هایش سعی کرد بیشتر با طنز مطالبش را عنوان کند و اصلی ترین نکته مورد اشاره اش این بود که دلیل موفقیت طولانی مدتش در عرصه مربی گری آغاز کارش در رده های پایه بوده است و به مربیان جوان گفت که آن ها هم بهتر است کارشان را از تیم های پایه آغاز کنند.
حسین فرکی به عنوان یکی از آخرین سخنرانان ابتدا کمی از ارائه مدارک مربی گری بدون حساب و کتاب و کار دقیق گلایه کرد و گفت: موردی را می شناسد که گاوش را فروخته بود تا در کلاس های مربی گری شرکت کند.
وی در ادامه تلاش کرد دلیل اصلی عدم پذیرفتن سرمربی گری تیم ملی امید و بزرگسالان را توضیح دهد و به نوعی جواب صحبت هایی که وزیر ورزش کرده بود را دهد. فرکی در این باره گفت: دفعه اول از فدراسیون به من زنگ زدند و از من خواستند سرمربی گری تیم امید را قبول کنم. به یکباره همه چیز عوض شد و دیدم که وینگادا سرمربی تیم ملی شد. بعد از مدتی دو مرتبه به من گفتند که سرمربی این تیم شوم اما من دیگر قبول نکردم و به آن ها گفتم که به هیچ وجه اعتمادی به حرف هایشان ندارم چرا که آن ها آدم های محکمی نیستند. به آن ها گفتم که چه تضمینی هست همان حیا کن، رها کنی که برای دایی و قلعه نویی در تیم ملی رخ داد برای من نباشد و من فکر نمی کنم که شما در آن زمان پشت من باشید. من به دنبال ثبات هستم و به همین دلیل به باشگاه می روم.
او ادامه داد: من مخالف رفتن به تیم ملی نیستم اما چون اعتماد نداشتم پیشنهادشان را قبول نکردم و این مسئله درباره تیم ملی بزرگسالان هم صادق است. من مخالف کارلوس کی روش نیستم اما دوست ندارم کارهای مربیان ایرانی کوچک شمرده شود تا یک نفر مثل او از این مسئله استفاده کند و هر کاری که دلش می خواهد انجام دهد.
بهمن فروتن به عنوان آخرین کسی که به صحبت پرداخت کمی از وضعیت ناگوار فوتبال در شهرستان ها صحبت کرد و در بخشی از صحبت هایش برای تلطیف فضا، خطاب به حاضران گفت: همسرم همیشه به من می گوید پس کی می خواهی دست از سر فوتبال برداری و من به او می گویم که محمود یاوری با 75 سال سن هر سال تیم دارد و من می خواهم حداقل تا آن زمان در فوتبال حضور داشته باشم.