به احترام یک هوادار واقعی فوتبال
شاهین تهرانی
دینی که استاد مرحوم مرتضی احمدی به گردن بچه های نسل جنگ دارد، دینی است بسیار ریز و البته مهم و حیاتی. او با صدای بی نظیرش به ما اجازه داد، کودکی کنیم و نگذاشت زخم دست های بی احساس صدامیان بیش از این پشت کوچک و نحیفمان را خش بیاندازد! او عشق را زنده نگه داشت و کودکی را. کودکی معصومانه همه ما را...! خودش می گفت: اگر بتوانم لحظه ای غم را از چهره مردم پاک کنم و بیرون ببرم، کاری بزرگ انجام داده ام. اما بُعد هنری شخصیت مرتضی احمدی، تنها ویژگی مثبتی نیست که حالا و در فراقش می توانیم از آن بگوییم. برای هواداران فوتبال مرتضی احمدی یعنی تاریخ سکوی ورزشگاه که به آن عشق می ورزیم.
برای بچه های نسل ما نام «مرتضی احمدی» به طرز بسیار پیچیده و گشودگی ناپذیری گره خورده به کودکی های پرماجرایمان. مردی که صدایش در آن سال های جنگ و موشک و خون، تحت عناوین مختلف به خانه های مان می آمد تا لبخند را برای لحظه ای هر چند کوتاه، روی لبان کوچکمان بنشاند. لب هایی که به اقتضای سن شان تشنه خندیدن بودند و – شوربختانه – به دستور «صدام» جنگ می دیدند و خون و آتش و ویرانی! صدای استاد احمدی با کودکی های من و نسل من پیوندی ابدی خورده، صدایی که از رادیو و تلویزیون و حتی ضبط خانه می آمد و هر بار با نامی تازه میزبان گوش هایمان می شد.
می گویم میزبان چون هرگز بیرون نمی رفت که دوباره بخواهد میهمان بشود! ما با آن صدها، کاراکترها و ترانه ها روزمان را شب می کردیم و شبمان را روز. ما کودکان بی تفریح آن دهه سخت، همه دلخوشی مان شنیدن صدای کاراکترهای مجازی و کارتونی مان بود. صداهایی که به وسعت و تعداد امروز نبودند و به دلیل همین، راحت از یاد نمی رفتند و همه زندگی مان می شدند. ما بچه های آن دوره فرصت تغییر ذائقه دادن و عوض کردن قهرمان هایمان را نداشتیم و وفادارانه با همان صداهای قدیمی صفا می کردیم! صداهایی مثل صدای استاد مرتضی احمدی. صدایی که گاهی روباه مکار می شد و از تلویزیون به گوش می رسید و گاهی خواننده ضربی شب یلدا و از طریق رادیو خودش را به ما می رساند. گاهی تصویر داشت (که البته اغلب هم تصویر خودش نبود) و گاهی هم صدای شخصیت داستانی کودکانه بود که از راه کاست های 48 داستان به خانه هایمان سر می زد. هرچه که بود، هر اسمی که داشت، مهم این است که بود... بود و آن سال ها به سختی گذر سیخ از جگر داغ گذشتند.
دینی که استاد مرحوم مرتضی احمدی به گردن بچه های نسل جنگ دارد، دینی است بسیار ریز و البته مهم و حیاتی. او با صدای بی نظیرش به ما اجازه داد، کودکی کنیم و نگذاشت زخم دست های بی احساس صدامیان بیش از این پشت کوچک و نحیفمان را خش بیاندازد! او عشق را زنده نگه داشت و کودکی را. کودکی معصومانه همه ما را...! خودش می گفت: اگر بتوانم لحظه ای غم را از چهره مردم پاک کنم و بیرون ببرم، کاری بزرگ انجام داده ام. اما بُعد هنری شخصیت مرتضی احمدی، تنها ویژگی مثبتی نیست که حالا و در فراقش می توانیم از آن بگوییم. برای هواداران فوتبال مرتضی احمدی یعنی تاریخ سکوی ورزشگاه که به آن عشق می ورزیم.
پدر معنوی هواداران از همان سال اولی که باشگاه پرسپولیس زندگی را آغاز کرد، روی سکوهایش نشست و از صمیم قلب برایش آرزوی موفقیت کرد. استاد بی بدیل سینما و تلویزیون بدون توجه به نام و شأن بلندش روی سکو می نشست و بر خلاف بسیاری از نامداران که سعی دارند علایق رنگی شان را پنهان کنند تا هواداران طیف رقیب را از دست ندهند، مفتخرانه و با صدای بلند تأکید می کرد که پرسپولیسی است و به عشق این تیم روی سکوها گاهی حرص می خورد و گاهی شادمان می شود!
او فقط رفیق روزهای شادی نبود و در قامت یک هوادار واقعی می دانست که تیم محبوبش در شرایط بد و دشوار بیش از قبل به او احتیاج دارد. او از آن هوادارانی نبود که با غوره ای سردی شان می شود و دشنام سر می دهند و با مویزی گرمی می کنند و به مدیحه سرایی برای ستاره ای پوشالی می پردازند! او در سرما و گرما کنار تیمش بود و خط قرمزش نام بلند پرسپولیس و وفاداری به مکتب آن بود نه نامگذاری این و آن ستاره! پیشکسوت هواداران از آنجا که از دیرباز همراه و همدم سرخ ها بود، تمام مشکلات هواداران سکونشین را با گوشت و استخوان درک می کرد. او به پشتوانه همین تجربه گرانقدر در سال های پایانی عمر پرکارش، به همراه جمعی از هواداران قدیمی فوتبال، «جمعیت حامیان هواداران فوتبال ایران» را تأسیس کرد و تا پایان عمر نیز ریاست افتخاری این جمعیت را نیز بر عهده داشت. جمعیتی که امروز بازوی اجرایی فدراسیون فوتبال در امور حمایت از هواداران است و گام های بلندی هم در این رابطه برداشته است.
