مرگ وقیح هم هست، دریده و بی تعارف. نوبت هر کس باشد بی تعارف یقه اش را می گیرد.
اما با این همه، نمی دانم آیا امروز عزرائیل وقتی وارد خانه مردی سی ساله شد که در اوج جوانی بود، و رفت سراغ پدری که دو کودک دارد، و قصد جان شوهری کرد که همه پشت و پناه زن جوانش بود "شرم" نکرد؟ از چهره پسر هفت ساله و دخترک سه ساله خجالت نکشید؟
"مرگ" یک روزی باید جواب کاری که بامداد پنج شنبه، نهم مهرماه در خانه ای در شهرک غرب تهران کرد را پس بدهد. یک روزی باید دادگاهی باشد تا دادِ بچه ها و همسرِ "هادی نوروزی" را از این مامورِ معذورِ غدار، از این فرشته سیاهپوش، از مرگ بستاند.
خداحافظ کاپیتان هادی نوروزی، فقط لطفاً عزرائیل را نبخش و مرگ را حلال نکن.
این خیل داغداران و سیاهپوشانِ تو آرام نمی گیرند مگر به خیال انتقام از مرگ.
ما شکایت مرگ را به خدا می بریم، و سرانجام روزی از این مرگ، حساب می کشیم و تقاص می گیریم.
