بر سر این جنازه پا بکوبید
باشگاه پرسپوليس اين روزها درگير مشكلات زيادي است؛ از مسايل و مصايب مالي كه كار سرخپوشان را به اعتصاب كشاند تا گرفتاري هاي مربوط به جذب اسپانسر و تعيين مديرعامل كه انگار قرار نيست به اين زودي ها به پايان برسد. با اين وجود ظاهرا قرمزها آن قدر وقت آزاد دارند كه بتوانند چهل و دومين سالگرد پيروزي 6 بر صفرشان مقابل استقلال را جشن بگيرند. اين طوري است كه پيشكسوتان اين باشگاه گردهم جمع مي شوند و به ياد 16شهريور 52 براي رقيب ديرينه «كري غيابي» مي خوانند. اين جور مواقع است كه بايد گفت «چه دل خجسته اي داريد شما!» موضوع جشن اخير پرسپوليسي ها هر جاي دنيا مطرح شود، احتمالا موجي از تعجب و شگفتي را براي هواداران فوتبال به همراه خواهد آورد. پرسپوليسي ها در حالي نزديك به نيم قرن است 6تايي كردن رقيب شان را جشن مي گيرند كه چنين نتايجي در داربي هاي مهم دنيا به وفور تكرار مي شود. همين چند سال پيش بود كه بارسايي ها بعد از يك پيروزي 6 بر 2 مقابل رئال، حريف مادريدي را 5تايي كردند. همه خوشحالي آن شب بارسايي ها اما در 5 انگشتي خلاصه مي شد كه توسط جرارد پيكه براي چند لحظه برافراشته شد اما بعد از چند روز كل دنيا مساله را فراموش كردند؛ چراكه باور داشتند ثبت چنين نتايجي در دنياي فوتبال كاملا طبيعي است. وقتي منچسترسيتي 6 گل به منچستريونايتد زد، لابد فرصت خوبي فراهم شده بود تا همشهري ها از خجالت شياطين سرخ دربيايند و براي سال ها حريف قديمي را نقره داغ كنند. با اين حال ماجراي آن 6 گل آن قدر زود فراموش شدكه انگار اصلا چنين اتفاقي در تاريخ رخ نداده است. ما اما چه مي كنيم؛ دل مان را به يك گذشته دور خوش كرده ايم و پيروزي در يك مسابقه فوتبال را تا حد داستان اساطيري بالا مي بريم. چنين رفتاري در قواعد امروز فوتبال ايران تا چه حد مي تواند حرفه اي باشد؟
پرسپوليسي ها هنوز در سالگرد برد 6 تايي كيك و شمع مي گيرند و پايكوبي مي كنند، استقلالي ها هم به نشانه 4 برد پياپي شان، هركجا كه مي رسند 4 انگشت را به رخ دشمن مي كشند. در چنين شرايطي همه از هم مي پرسند چرا داربي هاي اين سال ها، عمدتا سرد، كسل كننده و پر از محافظه كاري از آب درمي آيند! دوستان نمي دانند تا وقتي يك پيروزي پرگل يا چند برد متوالي را مثل پتك توي سر رقيب ديرينه مي كوبند، ديگر هيچ كس جرات نمي كند در چنين مسابقه اي نمايش زيبا و هجومي ارايه بدهد. واقعا چرا بايد يك مربي تيمش را در خطر پذيرفتن يك شكست سنگين قرار بدهد و بعد براي سال ها مورد تمسخر هواداران حريف قرار بگيرد؟ آيا هيچ كدام از هواداران دو تيم در صورتي كه مربي پرسپوليس و استقلال بودند، حاضر مي شدند در چنين فضايي تيم شان را براي ارايه بازي زيبا به زمين بفرستند؟
مرگ خاموش داربي تهران از همين جشن ها شروع شده است؛ از همين كري خواني هاي عجيب كه جرات و جسارت را از بازيكنان امروزي مي گيرد و باعث مي شود چاره اي غير از افتخار به گذشته هاي دور براي هواداران اين دو تيم باقي نماند. دست تان را از روي خرخره داربي برداريد و بگذاريد اين شناسنامه فوتبال ايراني برگ هاي تاريخي جذاب تري پيدا كند.
