ورزش نمادی از صلح و همبستگی میان ملت ها بوده و میادین ورزشی مکانی برای نمایش روح انسانیت است، اما در دنیای امروز، این روحیه توسط جنگ ها بی رحمانه به خاموشی گراییده است. در پی حملات رژیم صهیونیستی به غزه و لبنان، بیش از 450 ورزشکار، مربی و داور در رشته های مختلف ورزشی به شهادت رسیده اند.
این جنایت ها تنها به جان های بی گناه محدود نشده، بلکه بیش از 40 میلیون دلار خسارت به زیرساخت های ورزشی غزه و لبنان وارد شده است. باشگاه هایی که روزگاری محل امید و تلاش جوانان این مناطق بود، اکنون ویرانه هایی بیش نیستند. بیش از 40 باشگاه ورزشی به طور کامل نابود شده اند.
6 سالن و استادیوم بزرگ ورزشی که محل برگزاری خاطرات و پیروزی های بسیاری بودند، دیگر وجود ندارند. این فاجعه انسانی و ورزشی، چالشی بزرگ را در برابر وجدان جهانیان قرار می دهد. سکوت سازمان های جهانی ورزشی در قبال این اتفاقات تلخ، مانند زخمی عمیق بر پیکر ورزش و جوانان آسیب دیده غزه و لبنان است.
به ویژه، فدراسیون های جهانی و فیفا، که مدعی حفظ اصول جوانمردی و عدالت در ورزش هستند، در قبال این فجایع سنگین، واکنشی ملموس و جدی نشان نداده اند. آیا ارزش جان ورزشکاران و زیرساخت های ورزشی فلسطین و لبنان کمتر از دیگر نقاط جهان است؟
در دنیایی که تحریم ها و تنبیه های بین المللی به سرعت برای برخی تخلفات ورزشی اعمال می شود، سکوت برابر جنایت هایی که زیرساخت های ورزشی و جان انسان ها را هدف قرار داده است، نوعی بی عدالتی آشکار به نظر می رسد. این سکوت چه پیامی برای جوانان و ورزشکارانی دارد که آرزوهایشان زیر آوار های جنگ مدفون شده است؟
فیفا و سایر نهاد های ورزشی باید بیش از این به مسئولیت خود عمل کنند. ورزش فقط به معنای دویدن در میدان نیست؛ ورزش یک زبان جهانی برای صلح و عدالت است. حالا که این زبان با حملات بی رحمانه خفه شده است، وظیفه همه نهاد ها است که سکوت خود را بشکنند و با تحریم، حمایت خود را از ارزش های انسانی ورزش نشان دهند.
باید یادآور شد که تاریخ این جنایت ها را فراموش نخواهد کرد. خاطره 450 شهید ورزشی و جوانانی که در جستجوی عدالت و امید بودند، همواره زنده خواهد ماند. ورزش، باید صدای آنها باشد و عدالت، در میدان های جهانی ورزش جاری شود. آیا فیفا و دیگر فدراسیون های ورزشی جهان، این پیام را خواهند شنید؟
