«لبخند ژکوند» به فوتبال ایران
شما در قبال چه مسائلی لبخند می زنید؟ زمانی که کارتان را به خوبی انجام داده اید یا هنگامی که از هر طرف تحت فشار بوده و ناموفق عمل کرد ه اید؟ شاید هم از نادرترین ها هستید که در هر حالت تبسمی ملیح بر چهره تان نقش می بندد.
فدراسیون فوتبال ایران طی روزهای اخیر ضعیف تر از هر زمان دیگری عمل کرده است. متزلزل و البته ناکارآمد. اگر از رای کمیته استیناف و ماجراهایش بگذریم و اتفاقات همین یک هفته اخیر را بررسی کنیم مجموعه فدراسیون فوتبال حداقل در دو جبهه قافله را باخته است، ماجرای پر دبدبه و کبکبه جلوگیری از حضور تیم های بدهکار در لیگ پانزدهم که در نهایت کاغذ پاره ای بیش نبود تا تفاهم نامه ای کاملا یک طرفه برای حق پخش رقابت های تلویزیونی فوتبال که بیشتر شبیه قرارداد ترکمنچای است تا یک معاهده دو طرفه و عادلانه.
تیغ صدا و سیما بر گردن فدراسیون فوتبال
محمد سرافراز، رئیس سازمان صداوسیما اخیرا درباره حق پخش تلویزیونی فوتبال لب به سخن گشوده تا بلافاصله پس از تفاهم نامه ای که این سازمان با فدراسیون فوتبال داشته مشخص شود در پشت پرده ماجرا چه می گذرد: "تا زمانی که دولت بودجه قانونی مربوط به حق پخش فوتبال را به صداوسیما ندهد، این سازمان اقدام به پرداخت آن از بودجه خود نخواهد کرد."
وی همچنین در خصوص اظهارات مهدی تاج - سازمان لیگ فوتبال - مبنی بر برگزار نشدن این لیگ به دلیل عدم پرداخت حق پخش فوتبال به صراحت عنوان کرد که "سازمان لیگ نمی تواند لیگ جدید را به خاطر عدم پرداخت حق پخش فوتبال برگزار نکند".
دو جمله کلیدی و کاملا مایوس کننده رییس سازمان صدا و سیما حکایت از این دارد که آن ها نه تنها از مواضع خود کوتاه نیامده اند بلکه حتی در جهت گرفتن بودجه اضافه به عنوان حق پخش از دولت نیز دورخیز کرده اند.
دو سر باخت برای کفاشیان و تاج
دو مساله قابل طرح و تامل این است که مگر سازمان صدا و سیما به صورت مستقیم مبالغ میلیاردی را از پخش تبلیغات شرکت های مختلف در هنگام برگزاری رقابت های فوتبال دریافت نمی کند که علاوه بر آن خواستار لحاظ بودجه مشخصی برای پرداخت حق پخش تلویزیونی رقابت های فوتبال به این سازمان شده است؟
دومین موضوع این است که، زمانی روسای فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ توان و یارای ایستادگی بر تصمیمات خود را ندارند و در مقابل فشارها کاملا تاثیرپذیر نشان داده اند چگونه جملاتی را مطرح می کنند که در نهایت شبیه ادعاهای واهی جلوه کند. از "عدم راه دادن دوربین ها به استادیوم ها تا جلوگیری از شروع لیگ".
طی هفته های اخیر جلسات مشترک متعددی میان روسای فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ فوتبال و معاونت رسانه ملی درخصوص تعیین وضعیت پرداخت حق پخش تلویزیونی رقابت های فوتبال برگزار شد، ماحصل این جلسات توسط فوتبالی ها آن چنان مطلوب می نمود که گویی فتحی تکرار ناشدنی صورت گرفته است.
تلخی لبخند هایی که بعد از امضای تفاهم نامه در مقابل دوربین ها به تصویر کشیده شد، این بار در همان لحظه نیز قابل تشخیص و اصلا نیازی به روشن شدن جزییات بیشتر آن پس از رسانه ای شدن اصل قضیه نداشت.
بر اساس این توافق، فدراسیون "فوتبال متعهد می شود درباره پرداخت حق پخش تلویزیونی ادعایی را مطرح نکند" و در قبال آن سازمان صدا و سیما متعهد می شود ساز و کار لازم برای امکان مشارکت فدراسیون فوتبال در تأمین محتوای خدمات IPTV را که منجر به کسب درآمد بر اساس ضوابط مربوطه برای فدراسیون فوتبال خواهد شد تأمین کند.
آی پی تی وی (IPTV) سامانه ای است که در آن با استفاده از پروتکل اینترنت (IP) روی یک زیر ساخت شبکه با پهنای باند وسیع، برنامه های تلویزیونی به صورت دیجیتال ارائه می شود.
برخی از استفاده کنندگان، خدمات IPTV را در کنار سرویس های ویدئویی درخواستی یا سرویس های دیگری مانند دسترسی به اینترنت و تلفن پروتکل اینترنت (VOIP) دریافت می کنند و با استفاده از این سیستم، کاربران با پرداخت هزینه ای برای شارژ، برنامه های دلخواه خود را دریافت خواهند کرد.
میزان درآمدهای ممکن از راه اندازی این سامانه نه تنها مشخص نیست بلکه حرفی در مورد آن نیز به میان نیامده، بسترسازی های فرهنگی برای اقبال عمومی مردمی که دیگر حتی حاضر نیستند به ورزشگاه ها بروند فرآهم نشده، اینکه چگونه پس از کم تماشاچی ترین دوره لیگ در فصل چهاردهم انتظار پرداخت پول مازاد توسط مردم برای دریافت خدمات بیشتر در به تصویر کشیدن فوتبال می رود و اساسا این موضوع چه ارتباطی به حق پخش تلویزیونی فوتبال دارد؟
در کجای دنیا صدا و سیما هیچ مبلغی در ازای مبالغ مستقیم دریافتی مربوط به پخش تبلیغات در حین رقابت های فوتبال را به این رشته اختصاص نمی دهد؟ اینکه کدام فدراسیون فوتبال در قبال چنین رویکردی کوتاه می آید؟... همه این ها سوالاتی است که تنها پاسخ اش در سالیان اخیر تنها لبخندهایی بوده که هیچ کس مفهومش را درک نکرده و نمی کند.
