چرا میزبانی ها را دائماً به عرب ها می دهند!

همان طور که پیش بینی می شد، میزبانی جام ملت های آسیای 2027 به عربستان سپرده شد و کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) صلاحیت این کشور را نسبت به تک رقیبش که همانا هند بود و کشوری بسیار پرسکنه اما عمدتاً فقیر واقع در مرکز آسیا است، بیشتر
دانست.
اینکه زود به این نتیجه برسیم که چون رئیس AFC هم یک فرد عرب (شیخ سلمان بحرینی) است، شاهد یک زد و بند در این زمینه بین این مقام و طرف های سعودی بوده ایم، دم دستی ترین توجیه است و شاید تقارنی با حقیقت نداشته باشد.
 اینکه میزبانی جام ملت های 2019 را هم به یک کشور عربی خاورمیانه (امارات) سپرده بودند و دوره 2023 را هم کشور دیگری با همین اوصاف (قطر) در بهمن و اسفند 1402 برگزار خواهد کرد، در ظاهر فرضیه «دست به یکی کردن» عرب ها را قوت می بخشد و این باور را به وجود می آورد که شیخ سلمان میزبانی ها را پیوسته به خودی ها می دهد تا آنها هم به رسم جبران در انتخابات AFC دائماً به این مقام عرب رأی بدهند و ریاست وی را استمرار بخشند.
 
امکانات درجه یک
از قضا در زمان برگزاری جام جهانی قطر هم در رأی گیری جدید «AFC» شیخ سلمان باز هم برنده و برای سومین بار به ریاست کنفدراسیون انتخاب شد که شمول زمانی آن تا چهار سال بعد را پوشش خواهد داد.
با این حال در عمق انتخابات مربوط به شناخت میزبان مسابقاتی در سطح جام ملت ها مناسبات و ملاحظاتی قرار دارد که از فرضیه ساخت و پاخت این با آن و بیعت عرب ها برای ناکام کردن دیگران فراتر می رود و ابعاد دیگری را بر ماجرا می افزاید و نکات مهمی را گوشزد می کند.
یک دلیل توفیق کشورهای عرب خاورمیانه در کسب میزبانی جام های مهم آسیا، تأمین ملزومات و امکاناتی است که برای این مهم به کار می آید و سرآمد آنها موارد سخت افزاری شامل استادیوم های مدرن و استاندارد، راه های مراسلاتی سریع السیر، امکانات اقامتی درجه یک برای توریست ها و در یک کلام تشکیل یک سازمان اجرایی متبحر در راه فراهم آوردن مقدمات و نیازهای برگزاری اینگونه جام ها است.
 
اقبال کمتر ژاپن و کره
طبعاً در شرق آسیا و بخصوص ژاپن و کره جنوبی هم اوج این تکامل های تشکیلاتی و کارایی های سخت افزاری را شاهدیم و این ملل پراراده شرقی حتی در میزبانی المپیک ها هم نمره قبولی گرفته اند اما واقعیت امر این است که در زمینه به روز بودن و تأمین مدرن ترین ملزومات و سخت افزارهای میزبانی و مؤلفه های پذیرایی از میهمانان، عرب ها حتی از رقبای قوی شرق آسیایی خود هم پیش افتاده اند.
 به اینها اضافه کنید بسیار پولدار بودن امثال قطر، عربستان و امارات را که آنها را قادر می سازد «صفر تا صد» مخارج میزبانی ها را بپردازند و خرج AFC را در این زمینه به صفر برسانند.
 حال آنکه شرق آسیایی ها چنین فراغ مالی عظیمی را برای کنفدراسیون فراهم نمی آورند و تأمین بخشی از پول برگزاری را از AFC می طلبند و به تبع آن کمتر مورد اقبال این نهاد
قرار می گیرند.
نیازی به تبانی رقبا نیست
آنچه در مورد خودمان گفتنی می نماید، این است که به جای متهم کردن صرف عرب ها به ساخت و پاخت با یکدیگر به قصد قبضه کردن امور مختلف فوتبال آسیا، بهتر است بپذیریم که آنقدر در فوتبال خودمان ضعف و کمبود داریم که اگر عرب ها تبانی هم نمی کردند، دار و ندار و آمادگی ما برای میزبانی جام های بزرگ به اندازه عرب ها نمی رسید و در یک رقابت فاقد شائبه تبانی هم مغلوب آنها می شدیم.
بنابراین اولین کار و نخستین وظیفه پیش روی ما رفع این ضعف ها، جمع آوری ملزومات و رسیدن تدریجی به سطحی از کفایت و کارایی است که حتی اگر AFC در دل مایل به اهدای میزبانی ها به ما نباشد، در عمل مجبور به انجام این کار شود.