تیم ملی آرزوها!
تیم ملی فوتبال امید ایران باید در مرحله نهایی انتخابی المپیک ریو به مصاف حریفان برود اما روند آماده سازی این تیم و حواشی آن امیدها را برای صعود به المپیک کمرنگ کرده است.
فوتبال ایران یک درد کهنه و تاریخی دارد، سالهاست که جای پرطرفدارترین ورزش ایران در معتبرترین رقابت های ورزشی جهان یعنی المپیک خالی است. آخرین باری که تیم ملی فوتبال ایران طعم حضور در المپیک را چشید 39 سال پیش بود. اگر تیم ملی نتواند به المپیک 2016 ریو راه یابد این حسرت 44 ساله خواهد شد.
ناکامی مکرر تیم ملی فوتبال یا به عبارت درست تر تیم زیر 23 سال ایران در حالی رقم خورده که همه دست اندرکاران فوتبال و کسانی که از دور یا نزدیک در آن دستی دارند – بدون استثناء – راه تعالی و رشد فوتبال ایران را پرداختن به سنین پایه و استعدادیابی و پرورش جوانان می دانند. همه از این حرف می زنند که فوتبال ایران باید از ریشه اصلاح شود و از همان سنین پایه به فکر پیشرفت فوتبال بود. همه می گویند ولی کسی عمل نمی کند.
شاهد این مدعا چهار دهه ناکامی و غیبت فوتبال ایران در المپیک است، غیبتی که تنها حضور نیافتن یک رشته ورزشی در بزرگترین رقابت ورزشی جهان نیست و در دل خود حرف های تاسف برانگیزی دارد. توفیق نیافتن فوتبال ایران برای حضور در جشنواره المپیک این معنی را می رساند که با وجود این همه شعار و حرف و سخنرانی، هیچ کسی در وادی عمل وارد نشده و مدیران و مربیان فوتبال ایران درباره جوانگرایی و رشد جوانان با استعداد و پرورش استعدادها فقط بلدند خوب حرف بزنند و وقتی پای عمل می رسد، پای مدعیان می لنگد.
تیم ملی فوتبال امید ایران این بار هم در راه صعود به المپیک لغزید و تنها شانس و حتی می شود گفت معجزه آن را در جدول مسابقات نگه داشت و اگر موهبت تفاضل گل خوب به لطف زدن گل های زیاد به حریفان کم توان نبود، مردم شهر ریودوژانیرو برزیل هم مانند میزبانان 10 دوره اخیر المپیک از تماشای بازی های زیبای تیم ملی امید ایران محروم می شدند، البته برای اهالی ریو زود است که از این اتفاق شادمان باشند چون تیم ملی ایران هنوز یک مرحله سخت دیگر تا رسیدن به المپیک پیش رو دارد.
تیم ملی در حالی باید در مرحله نهایی انتخابی المپیک حاضر شود که هنوز نتوانسته اردوی تدارکاتی مناسب و بازی های دوستانه خوبی تدارک ببیند و حتی تکلیف سرمربی جوانش و این که آیا او می تواند روی نیمکت تیم ملی بنشیند یا خیر، هنوز حل نشده است! اگر همین طور پیش برود باز هم فوتبال ایران از قطار المپیک بازخواهد ماند.
شاید مدیران تیم ملی امید و کادر فنی این تیم هنوز از شانسی که در مرحله قبل نصیب ایران شد کیفور هستند و به بخت و اقبال دل بسته اند. شاید هم منتظر معجزه ای هستند تا مثلا حریفان تیم ملی یکی پس از دیگری از حضور در رقابت های انتخابی انصراف دهند تا تیم ملی ایران مسافر برزیل شود. با این حساب بعید نیست که مدیران و مربیان تیم ملی خواب قهرمانی المپیک را هم دیده باشند!
خواب و خیال و رویا همیشه زیبا و دلنشین است اما حقیقت همیشه با تلخی اش مذاق رویاپردازان را تلخ و عیش شان را منقص می کند. آن چه می ماند "امید" است؛ امید به روزی که دست اندرکاران تیم امید از خیالات دست بردارند و هر چه زودتر به حال تیم فوتبال امید و بازیکنان جوانش فکری کنند؛ امید ایران به این جوان هاست، هرچند با این روندی که هست، احتمالا پس از رقابت های انتخابی المپیک باید، تیم ملی امید را با نام تیم ملی آرزوهای بر باد رفته بنامیم.
تا "امید" فوتبال ایران به "آرزویی" دست نیافتنی تبدیل نشده باید کاری کرد. همیشه وقت برای بحث های بی محتوا و حاشیه پردازی و دعواهای بی معنی وجود دارد اما برای انجام کار درست، وقت همیشه تنگ است. حالا که مربی تیم ملی امید پسر همین آب و خاک است، نباید آن روز برسد که کاروان ایران بدون فوتبالیست ها راهی ریو شود.
مرحله نهایی انتخالی المپیک ریو در قطر نزدیک است، نزدیک تر از آن چه فکر کنیم. فوتبال ایران ظرفیت یک ناکامی دیگر را در این عرصه ندارد. در طول 40 سالی که ایران به المپیک ها راه پیدا نکرده، دوره هایی بوده که بهترین فوتبالیست های آن روزگار ایران در تیم امید حضور داشته اند اما با آن تیم های پر امید هم راهی به المپیک نیافتیم.
در طول این چهار دهه بارها تقصیر را گردن مربی خارجی، مربی داخلی، بازیکنان بی کیفیت، بازیکنان مغرور، فدراسیون نالایق، فدراسیون کم توان، لیگ فشرده، لیگ ایستا و بی استعداد، مربیان باشگاهی ترسو و مخالف جوانگرایی، مربیان جوان و بی تجربه، رسانه ها، عدم حمایت دولت از تیم امید، اختلاف فدراسیون و کمیته ملی المپیک و تقریبا در همه دوره ها عدم تدارکات مناسب انداخته ایم. دیگر مقصر دانستن ها کافی است.
آرمان رسیدن به المپیک، فعلا در دریایی از رویاها شناور است، تا این آرزو باز هم با امید وصلت کند، قایق نجاتی لازم است. توجه مسئولان، تعصب مربیان، تلاش و صداقت همه، حمایت رسانه ها و از همه مهم تر، کوشش بی وقفه و اهمیت دادن به کار از سوی همه دست اندرکاران تیم امید، می توان همان قایق نجات باشد.
