یادداشت ویژه امیر حاج رضایی
عملکرد دور از انتظار تیم ملی امید ایران در بازی های آسیایی اینچئون نیاز به تحلیل خاصی ندارد. سطح کیفی تیم ما در این مسابقات بسیار بد و ضعیف بود.
البته در مورد اینکه چرا فوتبال ما در مسابقات آسیایی این نتیجه را کسب کرد باید صبور باشیم. باید بگذاریم مسئولان و مربیان این تیم از کره جنوبی به ایران تشریف بیاورند و از آنها سوالات مان را بپرسیم. متاسفانه ما اطلاعات خاصی از این تیم نداشتیم و نداریم.
از اینکه اردوهای این تیم در کجا و تحت چه شرایطی برگزار شد، از اینکه نوع تمرینات چه بوده است. تمام اطلاعات ما به چند خبر و گزارش رسانه ای و از داخل این تیم محدود می شود و خبر خاصی منتشر نشده است.
با این حال نباید از یاد ببریم که نتایج بر و بچه های امید در اینچئون واقعا اسفبار بود و در تاریخ فوتبال ایران سابقه نداشت. شاید اگر کسی بازی با ویتنام را نمی دید و نتیجه را به او می گفتید، فکر می کرد سرکارش می گذارید و شوخی می کنید اما واقعا این نتیجه دور از انتظار رقم خورد و آبروی فوتبال ما در سطح آسیا از بین رفت. از بد ماجرا این نتیجه بد در بازی دوم هم به نوعی تکرار شد و ما در حالی مقابل قرقیزستان متوقف شدیم که شاید تا به حال کمتر از ۱۰ عضو جامعه فوتبال به بیشکک، پایتخت این کشور سفر کرده باشند. چراکه اساسا فوتبال قرقیزستان حتی جایی بین تیم های متوسط آسیایی هم ندارد و یکی از ضعیف ترین کشورهای آسیا در حوزه ورزش فوتبال است.
اما سوال اصلی اینجاست که مقصر کسب این نتیجه ضعیف کیست. سرمربی یا مدیران فدراسیون؟ به نظر من بهتر است تا آمدن کادر فنی صبر کنیم. شاید آنها حرفی برای گفتن داشته باشند. ولی اگر قرار است در این بین کسی را به عنوان مقصر ناکامی فوتبال پایه ایران به ویژه تیم امید معرفی کنیم، بی شک باید انگشت اتهام را به سوی مدیران فدراسیون ببریم.
آنهایی که هم در آوردن سرمربی نقش داشتند و هم در برگزاری اردوهای مناسب برای تیم ملی. به هر حال این یکی از بدترین نتایج تیم های ملی ایران در مسابقات بین المللی است و مدیران باید پاسخگوی آن باشند.
