دوباره داستان راه افتادن تیم ملی امید مطرح شده است و حرف و حدیث های مجددی پیرامون آن شنیده می شود که البته برای بخش وسیعی از اهالی فوتبال کاملاً حالت تکراری دارد و تقریباً عادت کرده ایم که در برهه های خاص زمانی این حرف ها را بشنویم. حرف های مملو از انگیزه و دستورات قاطع اما اقداماتی که به جایی نمی رسد و حاصل آن در تمام 40 سال گذشته فقط ناکامی تیم ملی امید در رسیدن به رقابت های المپیک بوده و بس.
طی چند دهه اخیر ما بارها به رقابت های جام جهانی صعود کرده ایم و در عرصه پیکار های نوجوانان و جوانان نیز سابقه قهرمانی و نایب قهرمانی در آسیا و رسیدن به جام های جهانی را داشته ایم اما تیم امید به طلسم بزرگی تبدیل شده است که شکسته نمی شود. حالا دوباره وزیر ورزش به عنوان مرد شماره یک این وزارتخانه دستور تسریع در روشن شدن تکلیف این تیم را داده است و فدراسیون نیز مدعی شده که همراه با کمیته ملی المپیک قضیه را پیگیری می کند اما می ترسیم باز هم سرنوشت المپیک های قبلی تکرار شود و رقابت های فوتبال بدون ایران برگزار شود. اتفاقی که به نظر می رسد در شرایط عادی متأسفانه احتمال وقوع آن اصلاً کم نیست مگر اینکه در هفته ها و ماه های آینده شرایط تیم امید واقعاً متحول شود. تیمی که فعلاً حتی سرمربی هم ندارد و امید چندانی به موفقیتش نمی رود.
آخرین حضور و سال های جنگ
تیم ملی فوتبال کشورمان اسفندماه سال 1358 جواز حضور در رقابت های المپیک 1980 مسکو را به دست آورد اما با توجه به تحریم شدن این مسابقات از طرف دولت ایران، ما به پیکار های مذکور نرفتیم و هیچکس در آن مقطع فکر نمی کرد رسیدن به المپیک برای فوتبال ایران به یک آرزوی بزرگ تبدیل شود. در دهه 80 میلادی کشورها این اجازه را داشتند که با تیم ملی بزرگسالان خود راهی رقابت های المپیک شوند به همین خاطر تیم ملی ایران پس از تحریم المپیک 1984 لس آنجلس، برای حضور در رقابت های فوتبال المپیک 1988 سئول ثبت نام کرد اما در مجموع دو بازی رفت و برگشت مغلوب کویت شد و در سال های پایانی جنگ نتوانست به راه خود در عرصه پیکار های انتخابی المپیک ادامه دهد.
ناکامی با جناب سرهنگ
از المپیک 1992 بارسلون قرار شد تیم های زیر 23 سال هر کشور در پیکارهای فوتبال المپیک حاضر شوند. روی همین اصل زمستان سال 1369 حسن حبیبی به عنوان سرمربی تیم امید برگزیده شد و مأموریت پیدا کرد تا ما را به اسپانیا ببرد اما متأسفانه در همان مرحله اول پیکارهای انتخابی با وجود در اختیار داشتن بازیکنان فوق العاده ارزشمندی همچون خداداد عزیزی، افشین پیروانی، میرشاد ماجدی، بهزاد داداش زاده، یحیی گل محمدی و... از گردونه مسابقات حذف شدیم. در آن دوره مشکلات زیادی پیرامون تیم وجود داشت و برای نمونه بگوییم قبل از بازی رفت با قطر، کار به گونه ای جلو رفت که پنج بازیکن تیم ملی به فاصله شش ساعت تا قبل از آغاز مسابقه تازه به دوحه رسیدند!
ناکامی ما با سرهنگ حسن حبیبی در راه رسیدن به پیکارهای فوتبال المپیک هنگام برگزاری رقابت های گزینشی 1996 آتلانتا هم تکرار شد و این بار نسلی طلایی متشکل از مهدی مهدوی کیا، مرحوم مهرداد میناوند، کریم باقری، مهدی پاشازاده، نیما نکیسا، حمید مطهری، اسماعیل حلالی، ستار همدانی و... از حضور در المپیک محروم شدند. البته این نکته را هم نباید فراموش کرد که تیم ایران جواز حضور در رقابت های المپیک 1980 مسکو را با هدایت همین حسن آقای حبیبی به دست آورده بود.
فاجعه با مرد آلمانی
ما برای رسیدن به المپیک 2000 سیدنی شرایط بسیار خوبی داشتیم از بازیکنان ارزشمندی همچون مهدی مهدوی کیا، رسول خطیبی، علیرضا نیکبخت واحدی، جواد نکونام و داریوش یزدانی گرفته تا برگزاری اردوهای تدارکاتی در آلمان ولی متأسفانه تیم امید کشورمان در اختیار یک مربی فوق العاده ضعیف آلمانی تحت عنوان اگون کوردس قرار داشت و به همین خاطر نتوانستیم راه به جایی ببریم و باز هم ناموفق عمل کردیم.
تلخکامی با مایلی کهن
در پیکارهای انتخابی المپیک 2004 آتن ما به مرحله نهایی مسابقات گزینشی صعود کردیم و خیلی امیدوار بودیم تا بتوانیم به این مهم جامه عمل بپوشانیم. بازیکنان خیلی خوبی هم در اختیار داشتیم از مهدی رحمتی و وحید طالب لو گرفته تا محرم نویدکیا، محمد نصرتی، جواد کاظمیان و...
اما متأسفانه در آن مرحله ناکام شدیم و دو شکست فوق العاده تلخ برابر کره جنوبی و چین آرزوهای ما را برای رسیدن به آتن پرپر کرد.
تیم بازنده
هدایت تیم امید ایران برای رسیدن به المپیک 2008 پکن برعهده وینگو بگوویچ گذاشته شده بود و به جرأت می توان گفت این مربی کروات اصلاً نتوانست روحیه جنگندگی و پیروزی را به بچه ها تزریق کند. ما نتایج خوبی نگرفتیم و اگر بخواهیم منصفانه به قضیه نگاه کنیم واقعاً شرایط حضور در المپیک را نداشتیم. آن تیم در شرایطی آماده حضور در مسابقات شد که فوتبال ما تازه داستان تعلیق را پشت سر گذاشته بود و رئیس فدراسیون نداشت.
فاجعه کارت زرد
تیم امید کشورمان برای رسیدن به المپیک 2012 لندن با یک فاجعه مدیریتی مواجه شد و به خاطر یک اشتباه که در نهایت هیچکس هم آن را گردن نگرفت در همان مراحل اول پیکارهای انتخابی حذف شد.
کمال کامیابی نیا که در بازی رفت و برگشت مقابل تاجیکستان کارت زرد گرفته بود و محروم به حساب می آمد، توسط علیرضا منصوریان سرمربی وقت تیم امید برای جدال برابر عراق به میدان فرستاده شده و همین مسأله کافی بود تا کنفدراسیون فوتبال آسیا ما را سه بر صفر بازنده کند و تیم امید با وجود امیدواری فراوان بازیکنانش، از این پیکار ها حذف شود! پس از وقوع این فاجعه، هیچکس آن را گردن نگرفت. از خود کامیابی نیا گرفته تا علیرضا منصوریان و اصغر حاجیلو که در آن مقطع سرپرست تیم بود. علی کفاشیان هم از کنار ماجرا براحتی عبور کرد تا یک حذف دیگر بر حذف های این تیم افزوده شود.
حسرت به دل با خاکپور
سرنوشت تیم ملی امید ایران برای رسیدن به المپیک 2016 ریو هم همانند ادوار گذشته بود. ما به مرحله نهایی پیکار های انتخابی صعود کردیم و در آستانه حضور قرار داشتیم اما شکست در مرحله یک چهارم نهایی همه آرزوهای این تیم که توسط محمد خاکپور هدایت می شد را بر باد داد و یک المپیک دیگر هم از دست ما پرید.
دست خالی با استیلی
اگرچه پیکارهای انتخابی المپیک 2020 توکیو را با مرحوم زلاتکو کرانچار شروع کردیم اما پس از برکناری او، ابتدا فرهاد مجیدی سرمربی تیم ملی امید شد ولی اختلاف نظرش با حمید استیلی که در آن مقطع مدیر این تیم به حساب می آمد موجب کناره گیری مجیدی گردید. در نهایت خود استیلی تیم را به مرحله نهایی رقابت های انتخابی در تایلند برد. در آنجا هم به نتیجه دلخواه نرسیدیم و دوباره حسرت نصیب ما شد.
سردرگمی بعد از رفتن
مهدوی کیا
مهدی مهدوی کیا سال گذشته به عنوان سرمربی تیم امید برگزیده شد و از مرحله اول پیکارهای انتخابی هم صعود کردیم اما کاملاً مشخص بود که رابطه او با مدیران فدراسیون اصلاً خوب نیست. در نهایت پس از روی کار آمدن مهدی تاج، مهدوی کیا ترجیح داد کناره گیری کند. حالا پس از رفتن او ماه هاست که تیم امید در سردرگمی و بلاتکلیفی فرصت را از دست می دهد. امیدواریم این بار مثلث مدیریتی وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال بتوانند تصمیم درستی برای این تیم بگیرند.
ایران ورزشی
