روزنامه خراسان نوشت: «نخستین جام طلا را که باید به برنده جام جهانی فوتبال اعطا می شد، یک مجسمه ساز فرانسوی به نام «آبل لافلئور» ساخت؛ جامی با بیش از سه کیلوگرم وزن و پایه ای از جنس سنگ لاجورد که 35 سانتی متر ارتفاع داشت. در ابتدا نام این جام را «پیروزی» گذاشته بودند اما در سال 1946 میلادی به افتخار ژول ریمه، بنیانگذار جام جهانی فوتبال، آن را «جام ژول ریمه» نامیدند. این جام تا سال 1970 میلادی که به دلیل سه بار قهرمانی برزیل برای همیشه به فدراسیون فوتبال این کشور واگذار شد، دست به دست می چرخید و هر چهار سال یک بار کاپیتان تیم قهرمان جام جهانی آن را بالای سر می برد. با این حال شاید خیلی ها ندانند که به دلیل برگزارنشدن جام جهانی بین سال های 1938 تا 1950 میلادی جام ژول ریمه در ایتالیا یعنی فاتح مسابقات سال 1938 میلادی ماند.
آدلف هیتلر با رویکرد نژادپرستانه ای که داشت، طالب کسب جام جهانی برای آلمان بود و حالا که به دلیل زبانه کشیدن نائره جنگ در اروپا نمی توانست جام را به صورت رسمی و با مسابقه فوتبال به آلمان ببرد، ترجیح داد آن را از ایتالیا بگیرد و در خزانه دولت آلمان نگهداری کند؛ اتفاقی که به نوعی، توهین مستقیم به مردم ایتالیا و فوتبال قدرتمند آن بود. در آن زمان موسولینی بر ایتالیا حکومت می کرد و به نظر می رسید که او مخالفتی با این خواست هیتلر نداشته باشد اما فوتبالیست های ایتالیایی و مسئولان فدراسیون این کشور جام ژول ریمه را با بدبختی به دست آورده بودند و نمی خواستند این افتخار را قربانی بازی های سیاسی حکومت فاشیست ایتالیا کنند.
خبر واگذاری جام ژول ریمه به آلمان به صورت محرمانه به اطلاع اوتورینو باراسی، نایب رئیس وقت فدراسیون فوتبال ایتالیا رسید و او در اقدامی انتحاری به بانک محل نگهداری جام در رُم رفت، آن را گرفت و با خودش به خانه برد! او برای مخفی کردن جام از یک جعبه کفش استفاده و آن جعبه را با مهارت زیر تخت خوابش پنهان کرد. نکته جالب اینجاست که حکومت فاشیستی ایتالیا باراسی را بازداشت کرد و شکنجه داد اما نتوانست محل اختفای جام را پیدا کند. حتی خانه باراسی با دقت وارسی شد اما جام را در آنجا پیدا نکردند. با فداکاری نایب رئیس وقت فدراسیون فوتبال ایتالیا، جام ژول ریمه از تعرض نازی ها مصون ماند و در سال 1950 میلادی به برزیلی ها رسید.»
