هانسی فلیک فوتبال ایران چه کسی است؟

آرمن ساروخانیان، بر خلاف مربیانی که بعد از شکست به رسانه ها پشت می کنند و از پاسخگویی گریزانند، هانسی فلیک بعد از حذف آلمان گفت وگوی مفصلی با خبرنگاران تلویزیون کشورش داشت و درباره دلایل این ناکامی صحبت کرد. او به ضعف خط حمله و فرصت های از دست رفته تیمش مقابل ژاپن و اسپانیا اشاره کرد که می توانست سرنوشت این گروه را تغییر بدهد، ولی مهمترین بخش حرف های فلیک آسیب شناسی فوتبال آلمان بود که سبک مربیگری و آموزش در این کشور را زیر سؤال برد و تأکید کرد که آنها باید به دنبال تغییر آن باشند. سرمربی سابق بایرن مونیخ بر این باور است که فوتبال آلمان فقط در بعضی پست ها بازیکن می سازد و پست هایی وجود دارند که خروجی سیستم آموزشی در آنها کمبود دارد. احتمال برکناری فلیک با توجه به جام ملت های خانگی سال 2024 پایین است و به نظر نمی رسد که اشاره به این مشکل با هدف تقویت موقعیت خودش باشد، بلکه نگاهی موشکافانه و دلسوزانه از سوی یک مربی طراز اول است که می تواند به فدراسیون راهکاری برای خروج از این وضعیت بدهد. این دومین دوره متوالی است که آلمان نتوانست از مرحله گروهی صعود کند و این نمی تواند اتفاقی باشد. فوتبال آلمان بعد از شکست سنگین در جام جهانی 1998 مقابل کرواسی تصمیم گرفت از سیستم آموزشی فرانسه، قهرمان آن دوره الگوبرداری کند و آکادمی باشگاه ها را تقویت کرد که نتیجه آن تولید یک نسل جدید و قهرمانی در جام جهانی 2014 بود. این بار هم فوتبال آلمان به دنبال ریشه یابی این ناکامی است و تلاش می کند راه هایی برای کم کردن فاصله اش با تیم های طراز اول فوتبال اروپا پیدا کند.

سکوت کی روش و فدراسیون
چنین رویه ای اما در فوتبال ایران وجود ندارد و شاید برای همین است که صعود از مرحله گروهی برای تیم ملی به یک قله دست نیافتنی تبدیل شده. در روزهای بعد از حذف تیم ملی هم تحلیل ها بیشتر درباره حواشی کم اهمیت و تسویه حساب های شخصی بوده.
اول از همه این ایراد به کارلوس کی روش وارد است که بعد از باخت حاضر به توضیحی نشد و مثل همیشه به پاسخ های کلی اکتفا کرد. این درباره فدراسیون فوتبال هم صادق است که خودش را هیچ وقت پاسخگو نمی داند. مدیران فدراسیون که با تیم کاملی به دوحه رفته بودند، این روزها سکوت کرده اند و مشخص نیست که سفر آنها به جز تماشای مسابقات جام جهانی قرار است چه دستاوردی برای فوتبال ایران داشته باشد.
منتقدان تیم ملی هم  این روزها بیشتر روی نکات سطحی انگشت می گذارند. پرداختن به ترکیب تیم ملی، تعویض زودتر یا دیرتر یک بازیکن یا خط زدن آن یکی از لیست نهایی مواردی است که آنها به آن اشاره می کنند. گروهی دیگر هم این شکست را فرصتی برای تسویه حساب های قدیمی با کی روش می دانند یا تلاش می کنند موقعیت دراگان اسکوچیچ در فوتبال ایران را بدون توجه به اشتباهات قبلی و کیفیت مربیگری اش ارتقا بدهند.
نمی توان از تصمیمات اشتباه کی روش در این تورنمنت گذشت و حتی طرفدارانش هم به آن اشاره می کنند. او آن مربی ریزبین و نکته سنج جام جهانی 2018 نبود که توانست امید تیم ملی را در آن گروه سخت تا لحظه آخر زنده نگه دارد. با این حال ضعف تیم ملی در بازی سرنوشت ساز روز آخر دلایل ساختاری دارد که فراتر از این موارد است.
هشدار بزرگ برای فوتبال ایران چند روز مانده به شروع جام جهانی بود که خبر رسید تیم ملی در میان 32 تیم بالاترین میانگین سنی را دارد. کی روش در زمان کم باقی مانده تا شروع مسابقات ترجیح داد به بازیکنان سابقش اعتماد کند، ولی از طرف دیگر تعداد بازیکنان باکیفیت لیگ برتر که می توانستند به تیم ملی کمک کنند، انگشت شمار بود. تعداد نام هایی که منتقدان لیست کی روش به عنوان شایسته های جامانده اشاره می کنند به پنج نفر هم نمی رسد. محمد محبی و امید نورافکن که در روزهای آخر خط خوردند و اللهیار صیادمنش که پیش از جام جهانی مصدوم شد، شاید تنها بازیکنانی باشند که در حال حاضر بتوانند آورده ای برای تیم ملی داشته باشند. این هشدار بزرگی برای فوتبال ایران است که در چهار سال گذشته تولیدات باکیفیتی نداشته و جایگزین های نسل فعلی شاید حتی نتوانند همین نتایج را تکرار کنند.
فوتبال ایران بعد از این حذف به مربی یا مدیری مثل هانسی فلیک نیاز دارد که بتواند وضعیت فعلی را آسیب شناسی کند. تحول فوتبال ایران تنها از مسیر ارتقای فوتبال پایه و بالا رفتن کیفیت لیگ برتر می گذرد، ولی اینها مواردی است که کمتر کسی به آن توجه دارد و دعواهای فوتبال ایران در جاهای دیگری است.