"8 دقیقه"، قصه هزار و یک شب...
از لیگ چهاردهم و دورنمای آن که سال ها بعد در اذهان مرور می شود "هشت دقیقه ای" است که به نیکی از آن یاد نخواهد شد.
به گفته آقایان پسرک پرتغالی در ورزشگاهی مملو از 100 هزار تماشاچی ایرانی، با آن همه ارتباط اینترنتی، شبکه تلویزیونی و رادیویی نتیجه تساوی دیدار تیم های سپاهان و سایپا را به نیمکت تراکتورسازی تبریز منتقل می کند، گوینده ورزشگاه در دقایق پایانی به تماشاچیان آماده باش می دهد که خود را برای برگزاری جشن قهرمانی آماده کنند، جمعیت با شنیدن سوت علیرضا فغانی موج موج به دورن مستطیل سبز حرکت می کنند...
پرچم های قرمز در بالاترین ارتفاع در ورزشگاه به اهتزاز درمی آید، تونی اشک شوق می ریزد و"یاشاسین تیراختور" به فریاد در می آید ... اما تنها چند دقیقه بعد تمامی ورزشگاه با شنیدن خبری غیرقابل باور شوکه می شوند..."سپاهان قهرمان لیگ برتر فوتبال ایران شد" تیتر اول رسانه های کشور می شود...
هشت دقیقه ای که از علیرضا منصوریان و تیم سراسر هجومی اش گرفته می شود، هشت دقیقه ای است که منصوریان آن را هشت دقیقه تلخ تاریخ فوتبال ایران می نامد، تراکتورسازی به لاک دفاعی فرو می رود و درحالی که با دستان خودش جام را از تبریز دور می کند، آماده جشن قهرمانی می شود؛ جشنی که قرار بود برای نفت یا تراکتورسازی در تبریز گرفته شود به اصفهان هدیه می شود تا کام اهالی زاینده رود را شیرین کند.
درست شبیه داربی سرخآبی ها 52، داربی شش تایی ها که هنوز هم حرف و حدیث در مورد آن پایان نیافته است، این که فیلم های بازی را از بین برده اند یا دوربین ها به سالن کشتی مجاور ورزشگاه برای ضبط تصاویر مسابقات کشتی رفته اند؟ سوالی که با گذشت حدود 40 سال هربار قوی تر از مرتبه قبلی پرسیده می شود! درست شبیه اتفاقی که در تبریز افتاد، اتفاقی که سالیان سال در مورد آن درست و غلط صحبت خواهد شد و تا ابد هم کسی نمی فهمد که قصه از کجا شروع شد و در کدام نقطه پایان یافت!
ذهنیتی که سالیان سال با مخاطب خواهد بود و بارها و بارها در مورد آن قضاوت می کند...
فوتبال، ملجاء جوانانی است که اتفاقات 10 سال اخیر، سکوها را از برکتشان خالی کرده است. فوتبالی که در ذاتش شادی بخش و سرگرم کننده است باید پرونده اش روی میز محکمه قرار گیرد تا با پیدا کردن قصور کنندگان ذهنیت های غلط شکل گرفته در مردم تلطیف شود، مردمی که شاید دیگر اعتماد نکنند، ذهن هایی که شاید از این به بعد پر شوند از سناریوهایی درست یا غلط که هیچ جوابی برای آن ها وجود ندارد.
شب حادثه شگفتی آور ورزشگاه یادگار امام تبریز درست شبیه شوخی بود، مگر می شود 100 هزار نفر، با وجود آن همه مسئول و امکانات ارتباطی مختلف در قرن حاضر بازی دو بر صفر پیروز شده سپاهان را دو بر دو مساوی تلقی کنند؟ مگر می شود صدا به صدا نرسد؟ مگر می شود ارتباط با دنیای بیرون قطع شود؟ مگر می شود پسر تونی پدرش را به مرز سکته نزدیک کند؟
مگر می شود گوینده ورزشگاه نه تلویزیون در مقابلش باشد، نه از رادیو استفاده کند و تنها با شایعه ایجاد شده تبریزی ها را آماده جشن قهرمانی کند؟
مگر می شود دیگر ذهن مخاطب را به قبل از آن هشت دقیقه رمزآلود بازگرداند؟ مگر می شود همه چیز را پاک کرد و دوباره نوشت؟ مگر می شود یک نفر را مقصر دانست و پرونده یکی از نادرترین اتفاقات فوتبال دنیا را به همین راحتی بست؟
هشت دقیقه در فوتبال یعنی هزار و یک اتفاق!
هشت دقیقه در فوتبال یعنی سرنوشت یک جام قهرمانی، یعنی پرواز تونی در اوج آسمان تا رفتن به مرز سکته، هشت دقیقه در فوتبال یعنی تمام تلاش های این فصل علیرضا منصوریان، یعنی تلخ ترین دقایق حضورش در فوتبال ایران...هشت دقیقه یعنی این همه شائبه، یعنی این همه شایعه! هشت دقیقه یعنی اتفاقی غیرقابل باور، یعنی سوژه شدن در رسانه های دنیا، هشت دقیقه یعنی دو جشن قهرمانی همزمان در یک لحظه و هشت دقیقه یعنی از بین رفتن اعتماد میلیون ها هوادار فوتبال به فوتبال.
