حمیدرضا عرب، دنیا همین جوری است. گاهی اشکت را درمی آورد وگاهی لبخند بر لبت می آورد. آن شب تلخ بازی با انگلیس و آن ظهر دل انگیز بازی با ولز نمایی از این تلخی و شیرینی است. همان مثال معروف: از فرش به عرش! از زمین تا ثریا یا از پایین به بالا.
داشتیم با خودمان جملات انتقادی بعد از شکست دوباره در جام جهانی را کنار هم قرار می دادیم تا مقابل ملی پوشان قرار دهیم و آنها را بابت نمایش ضعیف در جام جهانی به نقد بکشیم. باورش سخت بود که در آن فضای سرشار از یأس و ناامیدی نیرویی برای بازگشت باقی مانده باشد. حذف را جلوی چشمان مان می دیدیم؛ یک خداحافظی غم انگیز و زودهنگام...
سرنوشت اما در اندک زمانی تغییر کرد و آن تیمی که با سیمایی تحقیر شده و درهم شکسته میدان بازی با انگلیس را ترک کرد، با چهره هایی مصمم و امیدوار از زمین بازی با ولز خارج شد؛ وضعیتی متفاوت که شاید دیگر امیدی به بودنش نبود.
خودمان را در خط پایان جام می دیدیم و باور این بود که بعد از پذیرفتن 6 گل از انگلیس دیگر هیچ قابلیتی برای بازگشت باقی نمانده است. نه از بعد فنی و نه از دیگر زوایا.
اما نبرد با ولز معبری شد برای باورهای تازه و ایجاد فضایی متفاوت. بازی با ولز ما را از سیاهی های شکست مقابل انگلیس خارج کرد و تمام یأس ها از حافظه مان پاک شد.
ولز با مردان چند میلیون دلاری اش (گرت بیل، هنسی، رمزی) بواقع حرفی برای گفتن در مقابل اراده فوتبالیست های ایرانی نداشت و هرگز نتوانست در برابر 11 مرد ایران حتی لحظه ای فکر پیروزی را به مخیله اش بیاورد. آنها حریفی دست و پا بسته بودند.
در بند اراده بازیکنان ایران
بازی با ولز بی شک تا سالیان سال نقل محافل خواهد بود؛ بخصوص نقطه ای که روزبه چشمی توپ برگشت داده شده مدافعان ولز را ربود، چندگامی به سمت راست حرکت کرد و با پای راستش چنان ضربه ای به توپ وارد کرد که دنی وار، دروازه بان هرگز نتوانست حتی سایشی با انگستانش به توپ وارد کند.
گل چشمی تکمیل کننده زحمات پردامنه ای بود که مردان فوتبال ایران در میدان بازی با ولز به خرج دادند و شاید اگر او مهم ترین گل دوران تاریخ حرفه ای اش را در جام جهانی به ثمر نمی رساند به سبب بدشانسی های مکرر درگشودن دروازه ولز این بازی برخلاف جریانش با تساوی به پایان می رسید.
چشمی اما تبدیل به فرشته نجات فوتبال ایران شد تا باور کنیم به همو که در میدان بازی با انگلیس یکی از پرشمار بازیکنان ضعیف میدان لقب گرفت و بسیاری را مأیوس کرد نیز می توان چنین امید بست که در میدانی دیگر گل پیروزی بخش تیمش را در مهم ترین آوردگاه فوتبالی به ثمر برساند.
مهم این نیست که شماره چهار بپوشی یا شماره پانزده و یا هر شماره ای. روزبه چشمی را شاید در استقلال با آن شماره چهار به یادماندنی بشناسند اما حالا او را بواسطه گل فراموش نشدنی اش به ولز با انگشت نشان می دهند.
حالا بیشتر می توان فهمید که چرا کارلوس کی روش اصرار به بردن چشمی با خود به جام جهانی داشت. مردی که تا قبل از بازی با نیکاراگوئه حتی احتمال حضورش در میان بازیکنان نهایی تیم ملی نیز نمی رفت اما او رفت تا برای همیشه در قلب مردم ایران قرار بگیرد و شاید به ماندگار ترین چهره استقلالی تیم ملی در تمام طول تاریخ تبدیل شود.
گرچه استقلال همواره خالق مردان شوتزنی در عرصه ملی بوده، به این اسامی بنگرید: مهدی فنونی زاده، آندرانیک تیموریان، جواد نکونام، امید ابراهیمی و... حالا روزبه چشمی تبدیل به پیشقراول این سیاهه شده است. مردی با پاهای نازک، اندامی ترکه ای که به زعم کی روش مدرن ترین هافبک-مدافع تاریخ فوتبال ایران است...
تنها گل ایران
از بیرون هجده قدم!
تکمله: گل چشمی بی هیچ ارفاقی زیباترین گل ایران در تمام تاریخ حضورمان در جام جهانی است. گرچه گل حمید استیلی به امریکا مهم و پرحلاوت بود، اما گل چشمی چیز دیگری است. این گل تنها گل ایران در این عرصه هم هست که از پشت هجده قدم زده شد و تمام گل هایی که درگذشته به ثمر رسید از داخل هجده قدم نواخته شد که از این حیث روزبه متفاوت ترین گل را تا این جا به ثمر
رسانده است.
- نظرات : بدون نظر - بازدید [ 273 ] - یکشنبه, 6 آذر 1401
حمیدرضا عرب، دنیا همین جوری است. گاهی اشکت را درمی آورد وگاهی لبخند بر لبت می آورد. آن شب تلخ بازی با انگلیس و آن ظهر دل انگیز بازی با ولز نمایی از این تلخی و...
تبلیغات
